|
Баляда Ўладзімера Жылкі
|
|
27.05.1900 – 1.03.1933
|
«Ня плач, ня плач па сыну, маці...» –
Твой першы верш і ўздых апошні.
Ёсьць Беларусь, а значыць, шчасьце
Таксама ёсьць, хоць і ня кожны
Яго адчуў у часе гэтым,
Дзе небясьпечна быць паэтам...
Твой родны край усё далей,
І чым далей, тым ён мілей.
Зноў сьняцца Вільня, Менск і Прага,
І не сьціхае ветру зьвяга
І ў сьнег, і ў дождж, і ў сухавей.
І ты вярнуцца спадзяесься
І ў думках над сабой сьмяесься
Так, як паэт сьмяяцца можа.
Няма для сьмерці бездарожжа.
Твая ў сьнягох застыне кроў.
Сваёй паэзіяй дамоў
Ты вернесься, але ня скора,
Бо сьнег навокал, нібы мора,
Дзе ўсё патоне і загіне...
І будзеш ты ў сваёй краіне
Казаць: «Ня плач па сыну, маці.
Ёсьць Беларусь, і гэта – шчасьце!»
3.IX.2008.
|
|
